ارزیابی فرهنگ ایمنی و تعیین متغیر های فردی و شغلی پیش بینی کننده آن در صنایع استان قم

مقدمه: فرهنگ ایمنی شاخصی از عملکرد ایمنی سازمان ها بوده و نقش اساسی در شکل گیری رفتار ایمنی کارکنان دارد. بنابراین، ارزیابی فرهنگ ایمنی و شناسایی متغیر های مرتبط با آن می تواند نقش مهمی در کاهش حوادث محیط کار داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی فرهنگ ایمنی و تعیین متغیر های فردی و شغلی مرتبط با آن در کارکنان صنایع مختلف استان قم انجام شد. روش ها: مطالعه حاضر، توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی روی 289 نفر از کارکنان صنایع استان قم انجام شد. ابزار گرد آوری اطلاعات شامل پرسش نامه اطلاعات فردی- شغلی و پرسش نامه فرهنگ ایمنی بود. آنالیز داده ها در نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی pearson ، آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی چندگانه انجام شد.   یافته ها: میانگین امتیاز فرهنگ ایمنی برابر با 73/0 ± 30/3 بود. بیشترین امتیاز در بعد مشارکت و همکاری (45/0 ± 53/3) و کمترین در بعد محیط و اولویت ایمنی (86/0 ± 06/3) بود. اندازه صنعت، سابقه کار، مصرف دخانیات و ساعات کار روزانه دارای ارتباط معنی دار با فرهنگ ایمنی بود (01/0 > p) و در کل 9/19 درصد از تغییرات فرهنگ ایمنی را تبیین می کند. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط متغیر های مورد مطالعه با فرهنگ ایمنی و از طرفی ارتباط فرهنگ ایمنی با عملکرد ایمنی و حوادث، این متغیر ها از عواملی هستند که به طور مستقیم یا غیر مستقیم بر روی بروز حوادث اثر دارد. بنابراین، نیاز است که نقش این متغیر ها در تدوین برنامه های کنترل حوادث و تصمیم گیری جهت ارتقای ایمنی در نظر گرفته شود.